Hanny Tan bracht altijd veel uurtjes op een dag door in zijn schuur om zijn hobby uit te oefenen. Houtbewerking. Totdat hij in september overvallen werd door een hersenbloeding. Na een intensieve periode van revalideren, bezoekt hij nu tweemaal per week de dagactiviteiten. Hier zet hij zijn hobby weer voort.
Het is vrijdagmorgen, de vaste dag van Hanny om de dagactiviteiten te bezoeken. ‘Eerst een bakje koffie?’, vraag hij. Aan alle kanten wordt hij begroet door andere bezoekers en medewerkers. Met een kruk schuifelt hij langzaam naar de koffietafel. ‘Het gaat niet zo snel meer, maar ik kom er wel’, zegt hij lachend. Hij ploft neer op een stoel, neemt een slok van zijn koffie en begint te vertellen.
‘Ik ben geboren in Indonesië. Hier was ik altijd dol op alle mooie houten uitsneden die je daar veel ziet. Al had ik er als kind nooit tijd voor om me in te verdiepen. Op mijn zestiende vertrok ik samen met mijn gezin en oma naar Nederland. Om toch wat van thuis te hebben, begon ik mij te verdiepen in houtbewerking’, aldus Henny. Doordeweeks was hij elektrotechnicus en in het weekend kluste hij wat bij met houtbewerkingsklussen. ‘Vormen zagen, deuren op maat maken en in elkaar zetten; van alles.’
Hersenbloeding
Tot 26 september 2021. Hanny: ‘Die avond ervoor hadden mijn vrouw en ik nog een feestje in Assen. Toen ben ik nog helemaal terug naar Apeldoorn gereden. De volgende ochtend wilde ik naar het toilet en voelde ik me niet goed. Het praten ging niet en de linkerkant van mijn lichaam wilde niet meer.’ Zijn vrouw wist direct wat er aan de hand was en belde het noodnummer. Een hersenbloeding zette het leven van Hanny compleet op z’n kop.
‘Van een gezonde jongeman veranderde ik in iemand die niets meer kon. Dit was een complete schok. Enorm pijnlijk.’ Hij lag een aantal dagen in het ziekenhuis en daarna brak een periode van revalideren aan. Hij moest alles opnieuw leren. Nu woont hij weer thuis en zorgt zijn vrouw grotendeels voor hem.
Insectenhuisje
De dagactiviteiten zijn een uitkomst voor Hanny. ‘Ik kan niet stilzitten. Het is hier gezellig en daarnaast doe we leuke dingen. Ook ontlast ik mijn vrouw zo een beetje. Zij stuurt mij niet hier naartoe hoor, ik wil het echt zelf. Voor haar’, legt Hanny uit. Dat hij nu weer zijn oude hobby kan voortzetten, vindt hij heel bijzonder. ‘Het gaat natuurlijk heel anders dan voorheen. Ik heb immers maar één arm. Het gaat allemaal wat langzamer en ik heb soms hulp nodig.’ Hij pakt zijn telefoon en laat trots een aantal foto’s zien. ‘Dit heb ik hier allemaal al gemaakt. Speelgoed voor mijn kleinkinderen, een houten eend en ik ben nu bezig met een insectenhuisje.’
Elke week kijkt hij uit naar zijn bezoek aan de dagactiviteiten. ‘Het is accepteren dat je niet meer wordt zoals vroeger. Maar ik ben tevreden. Ik ben blij dat ik op deze manier toch mezelf ben.’
