“Dat is écht wat voor jou”
Een loopbaan als vrijwilliger in de zorg kan soms vreemd beginnen. Dit was ook het geval bij Marinus van de Kolk (72), die vrijwilliger is op de locatie Groenendaal van Zorggroep Apeldoorn en omstreken. Voor Marinus was de trigger een briefje. Daarop stond: “Als het op roken aankomt, zijn wij de allerbesten hier.” Het was het begin van een nieuwe uitdaging en heel veel mooie herinneringen.
Vrijwilliger worden
“Mijn vader kwam na een beroerte terecht in een zorginstelling. Daar kreeg hij het briefje van zijn kamergenoot. Die had afasie; kon niet praten. Dat zij, ondanks een beperking, een manier vonden om een band te scheppen fascineerde me.” Marinus dacht er jaren later aan terug, toen zijn vrouw een vacature voor hem zag als vrijwilliger bij het Afasiecentrum. “Dat is écht wat voor jou,” had ze gezegd. De herinnering aan dat ene briefje trok Marinus over de streep.
Zo begon Marinus in 2007 aan een nieuw avontuur: vrijwilliger in de zorg. Wat hem nog steeds raakt zijn de mogelijkheden die vrijwilligers binnen een instelling creëren: “Zonder vrijwilligers is het lastig om cliënten een middag in de frisse buitenlucht te krijgen. De werkdruk voor vaste krachten is simpelweg te hoog om een ommetje te maken. Die mogelijkheid creëren wij.”
Ommetjes zijn belangrijk
Ommetjes zijn voor de cliënten heel belangrijk, merkt Marinus ook op zijn nieuwe plek. Sinds 1,5 jaar is hij vrijwilliger bij Zorggroep Apeldoorn op locatie Groenendaal. Hier werkt hij met jonge mensen met dementie. Zij hebben veel baat bij de extra aandacht die vrijwilligers ze kunnen geven. “Elke week fiets ik hetzelfde rondje met Eefje. Elke week roep ik: ‘Kijk dan, Eefje, hoe mooi die bomen!’ Vaak lijkt het niet aan te komen, totdat ze een goede dag heeft. Dan zijn we er weer op uit en reageert Eefje glunderend: ‘Oh, wat mooi! Wat prachtig!’” Die momenten maken het vrijwilligerswerk, voor de cliënten én voor Marinus, zo waardevol.
Wat lastig te hanteren momenten zijn er ook. Zoals de keer dat een cliënt heel nodig van het toilet gebruik moest maken, Marinus vertelt: “Dan ben je een rondje aan het wandelen en is het ineens: ‘Ik moet poepen.’ Tja, hoe ga je daarmee om? Dan heb je toch wel vragen, maar zo blijf ik elke keer leren. Uiteraard is de verpleging en AB-er altijd bereid te helpen of je vragen te beantwoorden. Nu weet ik dat ik gewoon mag zeggen dat het niet kan. Even stevig doorlopen en vervolgens thuis naar het toilet.”
Elke week dankbaar
Over de blijvende vraag naar nieuwe vrijwilligers is Marinus duidelijk: “Het mag allemaal wel wat jonger. Zeker hier bij de jong dementerenden.” Toch snapt Marinus dat het lastig is, want voor veel mensen is het een hele stap. “Het begint bij die eerste keer dat iemand zegt: ‘Dat is echt wat voor jou!’ en dan ga je wel nadenken.”
Wat Marinus tegen mensen die nog twijfelen wil zeggen, weet hij dan ook goed: “Je krijgt er zoveel voor terug. Elke week heerst een overweldigend gevoel van dankbaarheid. Daarom mag je weten: dit is écht iets voor jou!”
